به طور کلی می توان گفت که لباس مجموعه ای استاندارد برای اعضای شرکت یا سازمان است و به عنوان بخشی از گروه در آن سازمان یا شرکت معرفی می گردد.
افرادی که در شغل خود با عموم مردم تعامل دارند جهت حفظ رفتار مشترک و ایجاد همبستگی و نیز به رسمیت شناختن آن سازمان یا شرکت از لباس مخصوص خود استفاده می کنند تا شناخته شوند و بین آنها تمایز ایجاد شود.
امروزه در مشاغل سخت نوع لباس پوشیدن با ایمنی و سلامت فرد در ارتباط است ، خصوصا در مشاغل ساختمانی که با خطرات و زیان های زیادی روبرو هست .
لباس کار به عنوان یکی از وسایل استحفاظی فردی بوده و کلیه کارکنان باید با لباس کار متناسب با محل کار در سر کار حاضر شوند.
لباس کار به عنوان یک پوشش سراسری تنه، دست و پاها را در مقابل شرایط محیطی محافظت می کند. ساده ترین شکل لباس کار در دو فرم ظاهری بلوز و شلوار یا کاپشن و شلوار (دو تکه) و یا لباس کار یکسره( یک تکه) و از جنس پلی استر پنبه، ویسکوز، کتان، فیلامنت یا ترکیبی از آنها استفاده می شود.
. بدیهی است که هر چه الیاف به کار رفته در پارچه طبیعی تر باشد، تبادل حرارتی آن بهتر و آسانتر صورت خواهد گرفت. لباس کارهای مخصوص شرایط ویژه که ازجمله لباس کار عایق سرما و رطوبت، لباس کار نسوز و ضد حرارت و لباس کارهای ضد مواد شیمایی و رادیو اکتیو باید از پارچه های مخصوص استفاده شود. مثلا لباس کاری که برای حفاظت در مقابل گرما و حرارت ساخته می شود با پوشش آلمینیوم که تا 90 درصد اشعه مادون قرمز را برگشت می دهد ساخته می شود.
با توجه به اینکه کارگران و کارمندان به صورت روزانه با لباس کار در محیط کار حاضر می شوند، توجه به خصوصیات لباس کار توسط کارفرما اهمیت فراوانی دارد.
آیین نامه وسایل حفاظت فردی
ماده 1: لباس كار بايستي با توجه به خطراتي كه در حين كار براي كارگر مربوطه پيش آمد مي‌نمايد انتخاب شده و به ترتيبي باشد كه از بروز خطرات تا حد ممكن جلوگيري نمايد.
ماده 2: لباس كار بايد مناسب با بدن كارگر استفاده كننده بوده و هيچ قسمت آن آزاد نباشد كمر آن هميشه بسته و جيبهاي آن كوچك بوده و حتي الامكان تعداد جيبها كم باشد.
ماده 3: كارگراني كه با ماشين كار مي‌كنند و يا در جوار ماشين آلات مشغول كار هستند بايد لباس كاري در بر داشته باشند كه هيچ قسمت آن باز و يا پاره نباشد، بستن كراوات، آويزان نمودن زنجير ساعت و كليد و نظائر آنها روي لباس كار اكيداً ممنوع است.
ماده 4: در محل كاري كه احتمال خطر انفجار و يا حريق باشد استفاده از يقه نورگير (آفتاب گردان) و زه و دسته عينك كه از انواع سلولوئيد ساخته شده‌اند و همچنين همراه داشتن ساير مواد قابل اشتعال براي كارگران مربوطه اكيداً ممنوع است.
ماده 5: در صورتي كه انجام كاري ايجاب نمايد كه كارگر آستين لباس كار خود را مستمراً بالا بزند بايستي از لباس كار آستين كوتاه استفاده نمايد.
ماده 6: كارگراني كه در محيط آلوده به گرد و غبار قابل اشتعال و انفجار و يا مسموم كننده بكار اشتغال دارند نبايد لباس‌هاي جيب دار و يا لبه دار (دوبل شلوار) در بر داشته باشند چون ممكن است گرد و غبار مزبور در چين و لبه لباس باقي بماند.
ماده 7: لباس و كلاه حفاظتي (باشلق) مخصوص كارگراني كه با مواد خورنده و يا مضر كار مي‌كنند بايد آب و گاز در آن نفوذ ننموده و جنس آن مناسب با نوع ماده و يا موادي كه با آنها كار مي‌كنند باشد.
ماده 8: لباس نسوز مخصوص حفاظت در مقابل حريق و يا انفجاري كه ممكن است ناگهان در حين انجام كار پديد آيد بايد لباس كاملي كه با شلق و دستكش و كفش از يك تكه و سر هم است ساخته شده باشد.
ماده 9: وسايل حفاظتي كارگراني كه با مواد راديواكتيو كار مي‌كنند بايد طبق نمونه‌هاي مخصوصي كه به تصويب وزارت كار رسيده است باشد.
در مقاله های بعدی در مورد لباس های مشاغل داربست و ساختمان بیشتر صحبت خواهیم کرد.
ارسال نظر