به گزارش ایسنا، مهندسی بافت به عنوان یک رشته علمی جدید برای ترمیم یا بهبود ارگان های مختلف بدن و بافت های آسیب دیده استفاده می شود. داربست های تولید شده در مهندسی بافت باید خصوصیات فیزیکی و شیمیایی سطحی مناسبی داشته باشند تا پس از کشت سلول ها، چسبندگی و اتصال مناسبی بین سلول ها و داربست به وجود آید.
از نظر علوم بیولوژیک، تمام ترجمان ها و اعضای بدن از نانوساختارها تشکیل شده اند و به همین دلیل نانوالیاف، سازگاری خوبی برای مصارف بیوپزشکی پیدا کرده اند. امروزه فناوری نانو با ورود به عرصه های مختلف علمی به همراه مهندسی بافت، موجب پیشرفت های زیادی شده است.
دکتر الهام حویزی عضو هیأت علمی دانشگاه شهید چمران اهواز و از محققان طرح از اجرای پروژه تحقیقاتی در این زمینه خبر داد و با اشاره به دو روش مهم تولید نانوالیاف مهندسی بافت گفت: در میان انواع روش های تولید داربست، روش الکتروریسی و ریخته گری بیش از سایر روش ها مورد توجه قرار گرفته اند از این رو هدف از این مطالعه مقایسه این دو روش ساخت داربست با در نظر گرفتن بقا، چسبندگی و تکثیر سلول ها بوده است.
وی ادامه داد: استفاده از داربست های مهندسی بافت تولید شده به روش الکتروریسی موجب کاهش هزینه و افزایش کارایی در روند چسبندگی و رشد سلولی می شود.
حویزی با بیان این که شرایط کشت سه بعدی در مقایسه با کشت دوبعدی به شرایط تکوین درون تنی مشابه تر است، اظهار کرد: درواقع داربست های نانولیفی با تشکیل شبکه ای از الیاف در حد نانومتر و به هم تنیده شده با منافذ فراوان، فضایی شبیه به ماتریکس خارج سلولی بدن را برای سلول ها فراهم می سازد که بر روی مورفولوژی، جهت گیری، چسبندگی، مهاجرت، تکثیر، تمایز و ...