شکل ساختمان که بیشترین ارتباط را باشهر نیویورک دارد، آسمان خراش است که بسیاری از مناطق تجاری و مسکونی را از کمین به بلند بالا تغییر داده است. این شهر عمدتا توسط آب محاصره شده است و یکی ازبزرگترین و متنوع ترین مجموعه آسمان خراش ها در جهان است.

نیویورک ساختمان های قابل توجه معماری را در طیف گسترده ای از سبک های پوشش دوره های متمایز تاریخی و فرهنگی دارد. این شامل ساختمان Woolworth   (1913)، یک آسمانخراش اولیه گوتیک احیای  با جزئیات بزرگ معماری گوتیک  است. قطعنامه زون  نیاز بهعقب رفتن در ساختمان های جدید و محدود کردن برج ها به یک درصد از اندازه های زیادی برای اجازه دادن به نور خورشید برای رسیدن به خیابان های زیر. طراحی هنری دکو ساختمان کرایسلر (1930) وساختمان دولت امپراتوری  (1931)، با برجهای سرسبز و اسپایدرهای فولادی، منعکس کننده نیازهای منطقه بندی بود. ساختمان کرایسلر توسط بسیاری از مورخان و معماران در نظر گرفته شده است که یکی از زیبا ترین نیویورک است، با تزئینات متمایز آن مانند V-shaped روشنایی درج شده توسط اسپری فولادی در تاج برج.  یک نمونه اولیه تاثیر گذار ازسبک بین المللی در ایالات متحده، سازهسایگرام (1957) است که مخصوص نماد آن با استفاده از تیرهای قابل مشاهده برنز تونل برای ایجاد ساختار ساختمان است.ساختمان  Conde Nast(2000) یک نمونه مهم اززراحی سبز  در آسمان خراش های آمریکایی است.

شخصیت دهکده های  بزرگ مسکونی نیویورک اغلب توسط ردیف های ظریف قهوه ای، خانه های املاک  ومستلات  که در طول دوره رشد سریع از سال 1870 تا 1930 ساخته شد، تعریف شده است.  در مقابل، شهر نیویورک همچنین دارای محله هایی است که کمتر پر جمعیت و ویژگی های زندگی مستقل است. در مناطق بیرونی،خانه های  بزرگ تک خانواده در سبک های مختلف معماری مانند تودوراحیا وویکتوریا رایج هستند.^] تقسیم خانه هایدو خانواده   نیز به طور گسترده ای در سراسرمناطق بیرونی  ، به ویژه در منطقهفلاشینگ در دسترس  است.

بعد از ساختن خانه های چوبی بعد ازآتش بزرگ 1835، سنگ و آجر به انتخاب مصالح ساختمانی شهر تبدیل شد. بر خلاف پاریس که قرن ها از سنگ بستر خود ساخته شده است، نیویورک همواره سنگ ساخت آن را از یک شبکه گسترده از معادن استخراج کرده و ساختمان های سنگی آن دارای انواع بافت و رنگ هستند.  یکی از ویژگی های متمایز بسیاری از ساختمان های شهر، حضوربرج های آب روی سقف چوبی است. در قرن نوزدهم، شهر نیاز به نصب خود را در ساختمان های بالاتر از شش طبقه برای جلوگیری از نیاز به فشار بیش از حد آب در ارتفاع پایین تر، که می تواند لوله های آب شهری را پشت سر بگذارد.آپارتمان های با غ در دهه 1920 در مناطق دور افتاده، از جملهJackson Heights  در کوئینز محبوب شد، که با گسترش مترو بیشتر قابل دسترسی بود^.