آسمان خراش ها بیش از 150 سال است که در آسمان رخنه کرده اند، ولی اکنون به این ساختارهای عظیم دیگر نیازی نداریم و لازم است که جایگزین داشته باشند. شما با چنین شرایطی چگونه برخورد می کنید؟ آنها درآسمان شهرهای جهان اوج می گیرند، درحالی که به عنوان سمبل هایی از قدرت و توانگری ساخت بشر می درخشند. هنگامی که آسیب می بینند یا دیگر به آنها توجه ی نمی شود یا بیش از هدف اصلی خود به حیات ادامه می دهند، لازم است تخریب شوند. اما این کار به ظاهر ساده، بسیار پیچیده است و هر اندازه آسمان خراش ها بلند و بلندتر باشند، عملیات پایین آوردن آنها به صورت فزاینده ای پیچیده تر می شود. تقریًبا هرکس فیلم های تماشایی و جذاب تخریب برج ها را توسط مواد منفجره دیده است.

مهارت فرو ریختن ساختمانی بلند بر روی خودش که به انفجار داخلی معروف می باشد، یک تخصص بسیار پیچیده است. در مناطق با تراکم ساخت بالا که ساختمان های بلند گرایش به توسعه دارند، این نوع از تخریب ها به طورکلی مجاز نیستند. در نتیجه، مهندسان باید با روش های بسیار مبتکرانه ای سازه های بلند را تخریب کنند. مایکل تیلور، مدیر اجرایی انجم ن ملی تخریب (این انجمن نشان دهنده وجود پیمانکاران و متخصصان آمریکایی در این صنعت است)، اظهار می کند که نوعی هنر و دانش در تخریب وجود دارد. یکی از تکنیک های پیچیده تر که پیشگام آن شرکت ساختمانی کاجیما در سال ۲۰۰۸ در ژاپن می باشد، شامل از بین بردن طبقه پایینی و پایین آمدن ساختار بالایی آن به وسیله جک های هیدرولیکی کنترل شده با کامپیوتر است. فیلم صحنه آهسته این سیستم باعث می شود چنان به نظر رسد که یک ساختمان ۲۰ طبقه در حال فرو رفتن در زمین است. توسعه دهندگان باید در آینده حتی به صورت خلاقانه تر بیندیشند. برج خلیفه در دبی، بزرگترین آسمان خراش جهان است که به ارتفاع ۲۷۲۲ فوت(۸۲۹ متر) بسیار بلندتر از هر معماریی است که پیش از این احداث شده است. بلندترین برجی که تا به حال به صورت مسالمت آمیز تخریب شده است، ساختمان ۴۷ طبقه ای با ۶۱۲ فوت )۱۸۷ متر) ارتفاع در نیویورک می باشد که به صورت دستی در بین سال های ۱۹۶۷ و ۱۹۶۸ میلادی به پایین کشیده شد.

اینکه دقیقاً چگونه کسی به سمت تخریب گونه های جدید سازه های بسیار بلند و مگااستراکچر مانند برج خلیفه خواهد رفت، مشخص نیست. آنتونی وود، مدیر اجرایی شورای ساختمان های بلند و زیستگاه شهری می گوید : پاسخ کوتاه این است که ما نمی دانیم. با این حال، کارشناسان تخریب در از بین بردن ساختمان های بلند از محصولی قدیمی تر تجربه گسترده ای دارند. درحال حاضر، ساختمان ها در مناطق شهری متراکم مرکز شهر گرایش به تخریب به صورت دستی دارند. چند راه برای انجام این کار وجود دارد : یک روش شامل تیمی از مهندسان است که ساختمان را از بالا به پایین طبقه به طبقه تخریب می کنند. با این حال، آتش سوزی یا آسیب ساختاری ممکن است این روش را نا امن جلوه دهد. در عوض، کارگران می توانند از روش تخریب با بیل مکانیکی با بازوی بلند جهت پایین کشیدن طبقات بالایی استفاده کنند.

پس از زمین لرزه های نیوزلند در سال ۲۰۱۰ و ۲۰۱۱ میلادی، وسیله ای ۶۵ متری(۲۱۳ فوتی) از این نوع، ملقب به «پنجه های چشمک زن» از انگلستان وارد شد تا کلیساهای مسیحی بلندمرتبه آسیب دیده را پایین بکشد. در صورتی که دیوار خارجی یک تیغه باشد، جزئی از سازه نیست، ولی پوشش خارجی که معمولاً از جنس شیشه است، می تواند به وسیله یک جرثقیل، در زمانی که داخل تخلیه و تخریب شده، به درون کشیده شود. اصطلاح انفجار داخلی، یک اسم بی مسماست. در واقع این تکنیک شامل قرارگیری استراتژیک مواد منفجره برای از بین بردن سازه حایل ساختمان می باشد تا اینکه ساختمان را در خود فرو ریزد و کمترین خسارت ممکن به محیط اطراف را داشته باشد. نتیجه، سریع و منظره ای تماشایی دارد به طوریکه معموال ۸ ثانیه طول می کشد. فیلم چنین عملیاتی، مانند تخریب مرکز خرید ۲۹ طبقه ای هارسون در دیترویت میشیگان (بلندترین ساختمانی که تا به حال با انفجار داخلی تخریب شده است)، موجود می باشد. با این حال انجام چنین تخریبی نیازمند آماده سازی بسیار دقیق است. این کار می تواند تا مدت ۶ ماه برای بررسی سازه و آماده سازی آن جهت انفجار به وسیله از بین بردن دیوارهای باربر، تضعیف سازه های نگهبان و جاسازی مواد منفجره به طول بیانجامد. پاکسازی نخاله های بعد از انفجار ممکن است تا دو ماه طول بکشد. همچنین اگر موردی اشتباه باشد، نتیجه می تواند خطرناک و فجیع باشد. در سال ۱۹۹۷ در طول انفجار بیمارستان سلطنتی کنبرا در استرالیا درنتیجه مصالح پرتابی، نه تن زخمی شدند و یک دختر ۱۲ ساله کشته شد. هنگامی که کارها به درستی انجام شود، این تخریب ها با درجه بالایی  از دقت انجام می شوند. طبق اظهارات تیل پور، انفجار سالن مرکز شهری اورالندو در سال ۱۹۹۱ که در فیلم اسلحۀ مرگبار ۳ به نمایش درآمده بود، تخریب حتی بدون شکستن یک پنجرۀ ساده از ساختمان کناری با ۴ فوت فاصله صورت گرفته بود. تیلور می گوید که نمایش انفجار چیزی در برابر جمعیت از سوی سیاستمداران و فراوانی از تماشاچیان مرتبا توسعه دهندگان منع شده است که این امر بخصوص در مورد پروژه های خانه سازی عمومی بلندمرتبه صدق می کند. او می گوید: بگذارید تأثیر سیاسی این کار را فراموش نکنیم. آنها خطاب به مردم می گویند که این یک استراتژی عمومی شکست خورده می باشد و ما در حال تغییر هستیم

.